BUUV van de Maand, okt

Johannes (103 jaar): „Ik ben bij BUUV gekomen omdat mijn buurman die altijd mijn kliko-bakken buiten zet, van zijn fiets was gevallen en zijn ribben had gekneusd. Hij kon me een paar weken niet helpen en toen zijn er 3 dames via BUUV langs geweest. Ze hebben wat extra dingen voor me gedaan. Mijn bed verschoond toen de hulp op vakantie was, boodschappen voor me gedaan en de tuin een beetje aangeharkt.

Ik ben het inmiddels wel gewend om geïnterviewd te worden. Tsja, als je over de 100 jaar bent dan krijgen ze interesse in je, he? Ik ben van de vorige eeuw, 1916 welteverstaan, en geboren en getogen op West-Terschelling. Toen had het dorp nog rond de 1000 inwoners, nu tegen de 3000 heb ik begrepen. We hadden 1 geasfalteerd pad, de rest bestond uit zand en grindwegen, iedereen liep op klompen en het vervoer ging met paard en wagen. En oh, wat hadden we het koud in de winter! Ons moeder pakte ons altijd goed in als we naar bed gingen, dat weet ik nog goed. Daarna ging mijn leven van hupla….ik heb eerst een tijdje gevaren, toen ben ik verhuisd naar Leeuwarden, Amsterdam en uiteindelijk, toen ik bij het P.E.N. in Bloemendaal ging werken, kwamen we in Haarlem terecht.

Oudste deelnemer van BUUV, zeg je? Ach, ik hoef er niets voor te doen of te laten hoor. Nou ja, laten wel. Ik zou heel graag nog eens naar IJmuiden willen maar ik heb er de energie niet meer voor. Waarom naar IJmuiden? Een dag per week was ik in het magazijn van het P.E.N. te vinden, deze bevond zich in de Ampèrestraat. Dit was voor mij altijd de leukste dag van de week! In verband met die lange pauzes ging ik vaak pierenwaaien of naar de vishal. De omgeving daar is erg veranderd, zo heb ik begrepen. Maar het kost mij teveel energie als ik daar naar toe zou gaan. Nee, je hoeft geen BUUV te regelen die daar met mij een rondje gaat rijden. Wat ik wel graag zou willen van BUUV, een geweldige organisatie trouwens, is dat je iemand regelt die de loshangende gipsplaat in mijn halletje vast zou willen schroeven. Dit staat zo armoedig. Voorheen zou mijn zoon deze klus voor mij klaren maar hij is een half jaar geleden plotseling overleden, nog maar 61 jaar jong. Dit was een enorme klap voor mij. Gelukkig heb ik nog goed contact met mijn schoondochter en kleinzoon maar die klusjes die hij altijd deed, he? En het gemis. Hoe ik er mee omga? Accepteren. Het leven geeft je nu eenmaal dit soort klappen, je kan hier niet mee om leren gaan, je moet gewoon accepteren zoals het is. En proberen bij de tijd te blijven…

En als je dan toch bezig bent….misschien kun je een BUUV vragen die de poortdeur wat af kan schaven. Soms heb je dagen dat je niemand ziet en dan ga ik via achterom een stukje lopen. Zomers gaat dit prima, maar 's winters gaat hij klemmen, dat is lastig met een rollator. En als iemand het leuk vindt om deze oude man eens te bezoeken voor een praatje, ik heb een hoop verhalen, dan is hij of zij hartstikke welkom. En als het echt gezellig wordt, dan heb ik nog wel een flesje Port staan, dan nemen we samen een glaasje op de goede oude tijd".